Tijdens mijn vakantie in augustus kwam de mededeling van ‘thuis’ dat ik blij mocht zijn al in het vakantieland te zijn, omdat mijn vakantieland had besloten niet langer meer mensen uit Nederland toe te staan: De besmettingen in Nederland liepen weer op. Een omgekeerde code oranje dus. Uiteraard kon Nederland niet achterblijven en zette het land als tegenzet dan ook maar weer op code oranje. De mensen die werken bij onze overheid zijn ook net mensen…
De codes zijn net als het weer. Zo denk je dat het weer beter gaat, zo slaat het in 1 keer weer om in ‘slecht weer’ en wordt het weer code oranje. Ik heb desondanks een goede vakantiemaand augustus gehad in het desbetreffende land. Een aanrader! Veilig: in de hele corona crisis nog geen 300 mensen overleden, wel één (1!) bewoner op de intensive care op het moment dat ik dit schrijf en een paar honderd geregistreerde zieken. Wel een cruiseschip met toeristen uit het buitenland in quarantaine, dat dan weer wel.
En hoe kan dat nou? Waarom is het daar anders dan in ons land, of in India, of in de VS? Het begint er al mee dat er in dat land minder bewoners wonen op een veel groter oppervlak, de bewoners doorgaans wat ‘kouder’ met elkaar omgaan, en letterlijk ver van elkaar afwonen. Misschien doet het klimaat ook wel wat. Wie zal het weten?
Precies! Wie zal het weten?! Dat is nu het dilemma waar we als bestuur van de club iedere keer weer mee geconfronteerd worden. Er zijn leden van de club die denken het te weten, of die denken dat anderen het weten. Dat gaat natuurlijk, net als in onze maatschappij van links naar rechts. Er zijn mensen die denken dat dit een grote hoax is en er zijn mensen die nu nog steeds zichzelf zo veel mogelijk isoleren, omdat ze bang zijn voor besmetting. En uiteraard zijn er heel veel mensen die ergens tussen deze twee radicale standpunten zitten. Zeg het maar, de toekomst zal het leren! Maar voor nu geldt ook voor ons dus: we weten het niet precies, maar moeten wel besluiten nemen.
Wat individuele leden denken en vinden, in alle variaties, is ieders goed recht. Alleen, in clubverband moeten wij, bestuur en kaderleden, afwegingen maken in die veelheid van meningen, standpunten, overtuigingen, wetende dat welk besluit we ook nemen er altijd meningen en standpunten zullen zijn die hier weer van afwijken.
Ik zal verklappen: ook in het bestuur hebben we (gelukkig) soms afwijkende standpunten en meningen. Dan discussiëren we daarover, en dat kan soms fel gaan! Maar uiteindelijk moeten we wel een besluit nemen en dat nemen we dan als bestuur. Op het moment dat het besluit is genomen, vervallen de verschillende standpunten en dragen we ons besluit gemeenschappelijk uit als bestuur. Dat is best lastig soms! Om als bestuur een standpunt uit te dragen, waar een individueel bestuurslid soms toch wat anders over denkt. Maar zo hoort het, want anders kun je immers niet besturen. Vergelijk het met een schip: als bestuursleden allemaal anders aan het roer gaan trekken, krijgen we een zwalkend schip.
In het voorjaar hebben we een besluit moeten nemen. Een moeilijk besluit. Wij zijn geen bestuur geworden om een vereniging een heel jaar in een winterslaap te houden. Ook wij zijn namelijk fervente motorrijders en willen natuurlijk dat iedereen binnen de club er lekker op uit kan. Iedere verbetering in de coronaberichten gaf ons hoop dat na 1 september het misschien wel weer enigszins zou kunnen.
Traditioneel is het bestuur in augustus minder aanwezig vanwege alle vakanties. We hebben dan ook geen vergadering. Wel hielden we elkaar digitaal op de hoogte en uiteraard probeerden we te kijken en alvast te organiseren voor het geval dat na 1 september alles misschien soepeler zou gaan worden.
Dit is gemeld in de vorige Wing, die natuurlijk door het drukproces nooit actueel kan zijn en zo goed mogelijk probeert te anticiperen op wat we verwachten. Ook regioco’s hielden hun billen geknepen in de hoop dat de nog uitstaande evenementen na 1 september weer door konden gaan. Nu weten we helaas beter. Ondanks onze hoop is de situatie wel even verbeterd aan het begin van de zomer, maar is het vanaf augustus overal weer aan het verslechteren.
Dat frustreert ons als bestuur, dat frustreert kaderleden die zo graag iets willen organiseren namens de club en dat frustreert natuurlijk ook de leden. Er is begrip voor de besluiten van het bestuur, maar ook groot onbegrip.
Ik heb dat weer mogen ervaren op ons marktplein dat facebook heet. Onbegrip bij leden maar ook bij kaderleden. Als bestuur kunnen we nooit besluiten op een goede manier ‘verdedigen’ op dit Facebookplein. We vinden het lastig, we vinden dit jaar lastig en we worden er echt niet blij van. Dat communicatie dan een uitdaging wordt en we opnieuw weer ook daar streng naar ons zelf als bestuur en kaderleden moeten kijken is ook waar, maar we zijn en blijven allemaal goedwillende vrijwilligers!
Het bestuur heeft op 8 september alles overwegend het besluit genomen om ALLE evenementen zoals de weekenden voor de rest van het jaar definitief te cancelen. Ook wanneer ze pas in december plaatsvinden. Iedere keer tussen hoop en vrees laveren, zou het kunnen, zou het niet kunnen, zorgt namelijk ook voor frustratie. Met dit besluit kiezen we voor het scheppen van duidelijkheid. Iets waarin andere landen om eens heen al ruim voor de zomer het besluit over namen, maar wij niet, omdat we misschien wat naïef, bleven hopen. Een uitzondering werd gemaakt voor de Watermolenrit en de diverse regio’s organiseren op de datum van de najaarsrit in de regio een eigen regiorit als afsluiting van het seizoen. Uiteraard onder voorwaarde dat de regels RIVM worden gehanteerd en natuurlijk er wel vanuit gaande dat de situatie in Nederland niet verder verslechtert.
Ook nu weer is de Wing pas op de mat op het moment dat als het goed is het bestuur met de regio’s in overleg is geweest over andere mogelijkheden. Een goede lezer had al op facebook kunnen zien dat het ook voor de regioco’s een frustrerende en soms moelijk te begrijpen tijd is en de meningen over besluiten genomen door het bestuur niet altijd overeenkomen met de mening van desbetreffende regio.
Ik heb daarom gemeend als voorzitter nog een keer, middels dit voorwoord ons dilemma duidelijk te maken. Want natuurlijk begrijpen we de frustratie bij diverse mensen, zeker wanneer de ‘beleving’ van de crisis waarin we zitten niet wordt gedeeld. Immers, als je denkt dat het allemaal wel meevalt, waarom kiest het bestuur dan voor zo’n conservatieve, risicomijdend besluit?
De reden is simpel! Het bestuur draagt risico’s op clubniveau, niet op individueel niveau van leden. Leden kunnen altijd hun eigen risico overweging maken, doen wat ze willen doen, als individuen. Het bestuur moet overwegingen maken die ALLE leden aangaan. De overheid heeft duidelijke regels gesteld. Of wij het er nu mee eens zijn of niet, als verenigingsbestuur hebben wij de verantwoordelijkheid te dragen om ons te houden aan de gestelde regels. En wat is nou het risico? Als de sceptici gelijk hebben is het risico NUL! En dan zitten we elkaar met zijn allen voor de gek te houden. Maar omgekeerd, als de covid ‘believers’ gelijk hebben, dan is elk risico er één.
Een bestuur kan zo’n risicoafweging niet maken voor de club. Simpel, volg gewoon het nieuws. Voor je het weet is er iemand in onze club besmet en hebben we de poppen aan het dansen. Dat hoeft niet eens te zijn door een clubevenement, maar je komt geheid als club (negatief) in het nieuws. Dat is dus de allerbelangrijkste reden voor de besluiten die we nemen: wij hebben de wijsheid niet in pacht, denken misschien ook nog wel eens anders dan de overheid.
Net als bij de leden is ook het bestuur natuurlijk een verzameling van meningen en opinies. Maar dat is niet relevant. Relevant is of we als bestuur het risico kunnen dragen wanneer er toch iets gebeurt onder de vlag van de club. En dan is ons antwoord als bestuur helaas: NEE.
We hopen van harte dat de sceptici binnen de club gelijk gaan krijgen. Al heb ik helaas onlangs ook weer het afscheid gezien van een Covid-slachtoffer, die echt niet hoort bij de stereotype doelgroep van ouderen en zwakkeren. En als werkende in de zorg denk ik ook echt wel eens dat een deel van de sceptici een bord voor hun kop hebben en eens mee moeten lopen met ons. Maar dat is een persoonlijke mening en stiekum hoop ik echt dat ik hartstikke ongelijk heb! Maar wij kunnen de gok niet wagen als bestuur. Zo simpel is dat.
We zijn in september natuurlijk, begrijpelijk, ook een beetje aangesproken op de consequentie van ons besluit. Waarom wel de weekenden afmelden, maar een rit door laten gaan, of misschien zelfs nog een rit organiseren? Ik zeg niet dat het makkelijk is om besluiten te nemen in deze tijd en soms kan een besluit twee kanten op vallen en scheelt het maar weinig. Dat is gebeurd met "de Watermolenrit". Er waren overwegingen binnen het bestuur die voor die rit net het voordeel van de twijfel gaven om het door te laten gaan. Dat was geen hamerstuk in het bestuur dat binnen één minuut als besluit werd genomen.
Ook het bestuur is menselijk en probeert alle argumenten met elkaar te bespreken om een besluit te nemen. Dat maakt een besluit niet per definitie ‘goed’, maar wel ‘overwogen’. Misschien zal de toekomst uitwijzen dat een besluit uiteindelijk niet goed bleek te zijn. Maar helaas kan een bestuur geen besluiten nemen in dit geval, waarbij we vooraf weten hoe de toekomst er werkelijk uit gaat zien. We hebben nog steeds geen voorspellende gaven als bestuur.
Dus zijn we met zijn allen teleurgesteld in het motorjaar 2020. Ik kan het niet mooier maken dan dat. In september of oktober zijn of gaan we met de regio coördinatoren om de tafel. Dat doen we elk jaar. Om de plannen te maken voor 2021. Plannen maken zonder dat je weet of ze kunnen worden uitgevoerd is ingewikkeld. En toch gaan we het proberen. Want je hoopt natuurlijk dat op enig moment deze fase voorbij gaat!
Als bestuur zijn we bovendien na aan het denken of we, als we volgend jaar toch weer aan de bak kunnen, kunnen compenseren voor het feit dat we met zijn allen dit jaar vrijwel niets hebben kunnen doen. De penningmeester is al preventief aan het rekenen geweest. Uiteraard zijn er als vereniging vaste lasten in een lopend jaar. Maar toch onderzoeken we of we iets kunnen doen met de ruimte die is ontstaan in de uitgaven van 2020. Daar komen we nog op terug.
Tenslotte nog dit. Ik herhaal het nog maar een keer. Ik denk dat wij allen, leden, kaderleden en bestuur het beste voor hebben voor de club. Wat ‘het beste’ is, daar denkt iedereen begrijpelijkerwijs weer anders over. Dat zorgt voor discussie, soms irritatie, soms onbegrip. Maar tussen ‘iets vinden’ en ‘een besluit moeten nemen’ zit een wereld van verschil.
Het bestuur heeft echt wel gevoel bij alle frustraties en meningen die er leven bij leden en kaderleden! Maar laten we dat vooral met elkaar delen op de plaatsen en manieren waarop we dit, met respect voor ieders rol en verantwoordelijkheid, kunnen delen.
Het bestuur ter verantwoording roepen op facebook kan natuurlijk, maar, hebben we weer kunnen constateren, leidt toch vaak weer tot veelheid van meningen en opinies, vaak zonder kennis van alle overwegingen die worden gemaakt, waarbij bovendien al heel snel, niet alleen richting het bestuur, maar ook onderling, het respect voor de verscheidenheid van meningen verdwijnt. Soms wordt er geschoten vanuit de heup, niet op de bal maar op de man. De overige leden die dit schouwspel op facebook mogen lezen haken af door de wijze waarop we elkaar, in toon en inhoud, ter verantwoording roepen. Dat is NIET oké!
Daar wordt een vereniging denk ik nooit beter van! We onderzoeken of we snel een ledenvergadering kunnen organiseren. De plek waarin het gesprek tussen leden en bestuur thuishoort. Maar ook dat is een ‘uitdaging’. Live kan niet, digitaal zijn we aan het onderzoeken. Daar zitten weer, ja ja ik durf het bijna niet te zeggen, regeltjes vanuit de overheid aan verbonden!
Ik wens alle leden een goede gezondheid toe en hoop dat iedereen, individueel, nog iets moois weet te maken van dit bijzondere najaar!
Wees lief voor elkaar en blijf gezond!
Marco Strik
